Wewnętrzne przeżycia Elven czyli..- Mój forumowy pamiętnik

Więc jak temat już mówi będe prowadziła pamiętnik. Myślę by zacząć od tego jak polubiłam Tokio Hotel, bo wtedy zaczyna sie tak jakby nowy rozdział w moim życiu... Wink

17 grudnia, Sobota 19:30

Ostatnią noc spędziłam u Oli (najlepszej przyjaciółki). Miało być miło i było ...w pewnym sensie. W pewnym. Mojemu zainteresowaniu przypadł blog z opowiadaniem o tym nowym zespole niemieckim Tokio Hotel czy coś takiego (??!). Byłam tak nim pochłonięta (blogiem, nie zespołem) że nie spostrzegłam gdy na zegarze wybiła 5 rano a moja przyjaciółka spała w najlepsze na krześle obok mnie z głową utkwioną na moich kolanach.
Opowiadanie się skończyło , było juz rozdziałem zamkniętym - ale jednak...nie dla mnie. Troche mi głupio ale gdy Bill podstawiał sie do jakiejs ślicznej blondynki o śródziemnomorskiej urodzie oraz ubranej w najmodniejsze ciuchy sezonu (zapewne warte niż cała moja garderoba) to płakałam jak dziecko , łzami żalu i zazdrośći . Po chwli słabości wyłaćzyłam komputer i starałam sie położyc spać i tym samym jakos dźwignąć moja przyjaciółke na łózko by siębiedna na krzesełku nie męczyła. Wbrew moim oczekiwaniom to drugie było o wiele łatwiejsze choc jak juz mówiłam nie spodziewałam sie tego Wink

Staralam się zasnąć nieskutecznie gdyz myslami byłam zupełnie ale to zupełnie gdzie indziej...Przez chwile jeszcze marzyłam o Billu , o tym jak by tu był , bym czuła jego ciepły oddech na swoim ciele , jego delikatne dłonie obejmujące mnie w pasie...Potem już nie miałam czasu na marzenie , spałam , śniłam , tak jak na jawie marzyłam o spotkaniu do którego dojść nie mogło Crying or Very sad

Było bezchmurne niebo , słońce ogrzewało moją twarz a jego promienie rozświetlały mój jasny , dziewczęcy , makijaż. Byłam jakby nieobecna , cieszyłam się chwilą i trwałam w ciszy. Było upalnie choc włosy falowały mi w powietrzu powielane przez wiatr. W pewnym momencie poczułam czyjąś dłoń na moim ramieniu. Niemogłam w to uwierzyć. Przez moje ciało przeszedł dreszczyk emocji a zarazem podniecenia. Nade mną stał jak najnormalniej najrzeczywistniej , Bill Kaulitz i wlepiał we mnie to swoje maślano - orzechowe spojrzenie. Chciałam się usmiechnąć lecz nie zdązyłam gdyz dosięgła mnie szara rzeczywistość . To budzik zbudził mnie ze snu , tak prawdziwego... Dopiero po odkryciu ze mnie kołdry przez psa poczułam że żyję nie śnię a spotkanie z boskim było aluzja...no cóż chyba jednak niektórzy ludzie nie zasługują na szczęści. Prawda?
Niezgranym ruchem zwlokłam się z łózka i właczyłam komputer. Kliknełam na skrót do piosenki Wenn Nicht Mehr Geht i pogrążyłam się w otchłań przemyślen i wyobraxni... Dochodze do wniosku że JA jedna spośród mnóstwa fanek Tokio Hotel , wyczekuje tego dnia , lub miłości , przyjaźni , choc usmiechu , niewłaściwego , do którego nigdy nie dojdzie ...Zdaje sobie sprawe że jestem tylko małą osóbką nie posiadającą wpływu na swe marzenia i ich urzyczywistnienie. Narazie musze ,,leb die sekunde" .. Crying or Very sad